Stedentrip Boekarest: De mooiste bezienswaardigheden
13 november 2025
Een betoverende december in Brasov en Tâmpa
14 november 2025
Vakantie in Roemenië – Met een camper door het hart van Transsylvanië reizen
-
- Kasteel Corvin – Geschiedenis gegraveerd in steen
Als je Roemenië hoort, denk je aan Dracula, de woeste Karpaten en eenzame dorpjes. Wat veel mensen niet weten, is dat het land een paradijs is voor kampeerders: ruig, warm en eerlijk. We zijn eropuit getrokken om het zelf te ervaren. Van de Hongaarse grens tot de Donau was onze reis meer dan alleen kilometers op een kaart – het was een ontmoeting met een land dat vrijheid nog steeds letterlijk neemt.
Na dagenlang op de wegen van Midden-Europa te hebben gereden, waar elk parkeerverbodsbord duidelijk zichtbaar is, voelde het binnenrijden van Roemenië als een verademing. Geen ‘vergunning vereist’, geen ‘parkeren verboden’. In plaats daarvan velden, bossen en mensen die zwaaien als je stopt. Onze eerste stop: een klein stuwmeer bij Târcea, omgeven door glooiende heuvels en spiegelglad water. Een plek waar de tijd langzamer verstrijkt. We parkeerden de camper aan de oever, zetten de luifel uit, kookten spaghetti met scampi’s – en sloten de dag af in het gouden avondlicht. Roemenië had ons vanaf het eerste moment te pakken.
Tussen herders en asfaltdromen
De volgende ochtend werden we niet gewekt door een wekker, maar door een kudde schapen. De herder knikte vriendelijk, liet ons een foto van hem maken en verdween weer in de zee van stoppels. Zo begint de dag in Roemenië: zonder drukte, maar met het echte leven. Onze route voerde ons verder naar het zuiden – langs dorpjes met kleurrijke poorten, vrouwen met hoofddoeken zoals mijn grootmoeder vroeger droeg. Ze droeg die in het dorp, zomer en winter – praktisch, eenvoudig en vol waardigheid. Op deze momenten voelde Roemenië vreemd vertrouwd aan, bijna als een reis naar mijn eigen kindertijd. Oude en nieuwe Dacia’s rammelden voorbij – auto’s die eerder een verhaal vertellen dan schitteren, en op de een of andere manier net zo onverwoestbaar lijken als het land zelf.
Marghita, Huedin, Cluj-Napoca – namen die klinken als haltes op een kaart, maar eigenlijk kleine avonturen zijn. In Huedin verwonderden we ons over de paleizen van de Roma-families: daken als glazuur, gevels van chroom en fantasie. Je houdt ervan of je haat ze – maar ze zijn onmiskenbaar. Ze laten zien wat trots betekent als je die hebt verdiend.
-
- Ontmoeting in het veld – Herder
Groeten van Dracula: Corvin Castle
Bestemming van de dag: Hunedoara. We reden over de landweg naar de Transsylvanische Alpen, waar Corvin Castle boven het landschap uittorent – een van de grootste middeleeuwse forten in Europa. Als je ernaar kijkt, begrijp je meteen waarom het in mysterie is gehuld. Achter de steigers en de menigte toeristen schuilt een geschiedenis doordrenkt van macht en bloed. Vlad Țepeș, de ‘Spietser’, zou hier gevangen hebben gezeten – of dat nu waar is of niet, doet er niet toe. Het kasteel ademt geschiedenis, in elke steen, elke gewelf, elke windvlaag door de kantelen. Met de kasteel-app in de hand doken we de sombere gangen in, bekeken we martelkamers en wapenkamers en stonden we op de ophaalbrug waar ooit ridders overheen reden. Het is een plek die je meer kippenvel bezorgt dan troost biedt, maar juist daarom blijft hij onvergetelijk.
Na zoveel geschiedenis hadden we dringend behoefte aan wat verfrissing – en die vonden we in
restaurant Popasul Castelului, niet ver van het kasteel. Het schaduwrijke terras rook naar knoflook, paprika en vers geroosterd vlees. We bestelden Tochitură de porc, een traditioneel varkensvleesgerecht met polenta, gebakken eieren en pittige saus – hartig, eerlijk, typisch Roemenië. Onder het genot van ijskoud mineraalwater voelden we dat we na een dag vol indrukken precies het juiste deden: gewoon zitten, genieten en luisteren naar het geklets van de lokale bevolking.
Vrijheid aan de rivier – wildkamperen aan de Strei
Na de drukte van het kasteel voelden we ons weer aangetrokken tot de natuur. Aan de rivier de Strei, vlakbij Bacia, vonden we een plek die je niet kunt plannen, maar gewoon tegenkomt. Een weide, een boom, een rivier, stilte. Geen buren, geen elektriciteitskasten, geen wegen in de buurt. Alleen het gestage gekabbel van het water, dat alle andere gedachten die je normaal gesproken bezighouden, overstemt. Terwijl mijn zoon in het water speelde, ging ik op de oever zitten, liet mijn benen in het koele water bungelen en keek naar het licht dat op het wateroppervlak danste. Later aten we bonen met paprika en gebakken eieren – Roemenië op een bord. ’s Avonds daalde er een bijna tastbare rust neer over alles. Alleen de rivier bleef haar verhaal vertellen. Het was een van die momenten waarop je je afvraagt waarom je ooit op een andere manier hebt gereisd.
-
- Rivierlandschap in het Streital-dal
-
- Draaibeweging op de bosweg bij Hațeg
Avontuurlijke navigatie: koeienweiden in plaats van navigatieroutes
Een paar dagen later maakten we kennis met de rustieke kant van Roemeense navigatie. Google Maps leidde ons door koeienweiden, modderige paden en hekken – op een gegeven moment stonden we midden in het bos, aangestaard door moederkoeien. Draaibewegingen in 15 stappen, mijn zoon als mijn gids – teamwork met het gezin dat elke offroad-training overbodig maakt.
Toen we eindelijk weer asfalt onder onze banden hadden, voelde dat bijna luxueus. Onze eerste stop daarna: Hațeg. Daar hebben we ontbeten op Roemeense wijze – langosch met knoflook en kaas. Niet gezond, maar goddelijk.
-
- Kampeerders aan de oevers van de Donau bij Maglavit
Bestemming Donau: onder een boom die geen reclame nodig heeft
We reden zuidwaarts over de E79, door de Jiu-vallei, langs rotsen, kloosters en dorpjes. Het landschap veranderde van wild naar weids, van bergen naar vlaktes. In de middag bereikten we Maglavit – en vonden we hem: de boom. Een enkele boom aan de oever van de Donau, een schaduwrijke plek met uitzicht op het water. We parkeerden de camper eronder, haalden de tafel en stoelen tevoorschijn – en wisten: hier blijven we.
De Donau gleed rustig voorbij, de zon kleurde het water goudkleurig. Een paar vissers, een licht briesje, verder niets. De politie reed twee keer langs – geen woord, geen probleem. Wildkamperen is toegestaan in Roemenië, zolang je respectvol blijft. Voor ons was het de belichaming van vrijheid: geen camping, geen check-in, geen tijdsdruk. Alleen wij, de rivier en de mooiste zonsondergang van deze camperreis.
Wildkamperen is over het algemeen toegestaan in Roemenië, zolang je de natuur en de mensen met respect behandelt. Nationale parken en natuurreservaten, zoals de Donaudelta, vormen echter een belangrijke uitzondering – kamperen is daar uitdrukkelijk verboden en kan worden bestraft met zware straffen. Maar als je je aan de regels houdt en rekening houdt met anderen, word je op veel plaatsen in de rest van het land verwelkomd met open landschappen en warme rust.
Conclusie: Roemenië – wild, warm, authentiek
Roemenië is geen land voor perfectionisten. Wegen eindigen abrupt, kaarten zijn onbetrouwbaar en zelfs de wifi doet wat hij zelf wil. Maar dat is precies wat het zo aantrekkelijk maakt: authenticiteit in plaats van glitter en glamour. Wie dit kan omarmen, vindt een reisbestemming vol verrassingen, geschiedenis en ontmoetingen.
In Roemenië hebben we niet alleen landschappen gezien, maar ook mensen ontmoet die ons een glimlach gaven zonder daar iets voor terug te willen. En we realiseerden ons dat vrijheid geen luxe is, maar een keuze. Roemenië herinnert je eraan hoe dat voelt.
Wie deze vrijheid liever combineert met een beetje comfort, vindt in het hele land tal van goed uitgeruste accommodaties, van de Karpaten tot de Zwarte Zee. Een grote selectie en actuele informatie vind je hier bij UIR-News op Campings in Roemenië – Ideaal voor iedereen die zijn route wil plannen, maar toch flexibel wil blijven.
Hinterm Horizont rechts
Tekst & afbeeldingen: Mario Hambsch
-
- Zonsondergang op de Donau
